Dis Dinsdag en dit beteken markdag op Valence d’Agen. Ons maak reg en is net na 10 op die mark. Valence d’Agen het uit haar Maandag sluimer ontwaak en dis bedrywig op die mark.
Weereens is ons verstom oor die blinkpers skoonheid van die aubergines, die blos op die appelkose se wange en die kraakvars kors van die brode. Ankia kry haar gewone rondte ‘homage’ in die vorm van ‘n sakkie kersies, ‘n stuk koek en ‘n sauccison. Kobus doen weer sy kookboekrondte en ek kan weereens myself nie help nie, en ons keer terug boot toe oorlaai met ‘booty’.
Die son begin net-net deurbreek en loer elke nou en dan vir ons oor die rand van ‘n grys, baie grys wolk. Dis moeilik om die weer te lees, want hy maak beloftes soos ‘n Franse minnaar. Van reen, van sonskyn en altwee gaan definitief gebeur, ‘mon Cherie!”
Ons besluit om die kans te vat, wat “you only live once’ en van water kan mens nie smelt nie. En ons saal die fietse op met piekniekproviant. Ons fiets na Auvillar, 6 km weg, op ‘n berg. Ons ketting die fietse aan die voet van die berg en stap die laaste steil km met ‘n kronkel kobbelsteen straatjie uit. Auvillar verwelkom ons met ‘n oordadigheid van blomme orals waar ‘n bietjie grond ‘n blom kan laat blom. Dis te fraai. En ons word beloon met die pragtigste uitsig oor die Garonne vallei. Die weer kom sy son belofte na en ons hou heerlik piekniek. Ons ontdek die dorpie se middeleeuse driehoekige, bedekte markpleintjie. Die skewe huisies langs die markplein het almal wit St Jaques skulpies op, wat steeds die Compostella pelgrims innooi net soos hulle al vir honderde jare doen. Auvillar is ‘n belangrike stop op die bekende peldrimstog.
Ons fiets terug deur veld en vallei en toe kom die weer sy reenbelofte na. Maar die druppels is baie minder as die sonstrale wat ons vandag gehad het.
Terug by die boot, was ons gou dek en maak die watertenk vol en trek weg met volle vaart. Dit wil se teen 8 km/hr. Ons wil nie weer vanaand in die besige kaai slaap nie, maar eerder erens langs die kanaal weg van alles en almal, soos laas.
Ons werk sommer tjoef-tjaf deur 4 sluise. Ek is nou al ‘n ‘old hand’ en soos die res van my familie ‘n koel komkommer as dit by kanaalsluise kom. Ons meer vas op ‘n idilliese plek, ver van ‘n pad, maar naby ‘n treinspoor, besef ons gou. Die ander verkeer is die Compostela pelgrims want ons meerplek is reg langs die roete. Maar hulle pla ons min.
Ons vat almal ‘n vinnige, warm stort (ons het dit gou geleer) en Kobus begin weer kook. Vanaand is dit Franse varkbredie. Die kinders speel te lekker in die woud. Ek sit en pop die een sappige kersie na die ander in my mond en proe hoe soet sonskyn proe. Salig.
Kobus se varkbredie is nou werklik iets om oor huistoe te skryf en dis presies wat ek nou doen. Dis selfs beter as sy hoender in die pot. Poeding is Tarte de la Prune vriendelik verskaf deur die bakker van vanoggend se mark. En erens naby Bordeaux het ‘n wynmaker sy deel gedoen om vanaand se ete onvergeetlik te maak, net soos hierdie vakansie is. Onvergeetlik.
------------------------------
Friday, July 9, 2010
14 Junie 2010
Die voeltjies in die woud sing hulle longe uit, maar al wat wakker word, is ons. Toe die laaste voeltjie hees “tjrrrrriiiiiip!!!” en die son al hoog sit, word ons eers wakker. Dis al 9 uur. Jean is al lankal op en het hoopvol al die ontbyt tafel reggekry. Hy’t gou die Franse flair gevang en ontbyt reggekry met baguette, kaas, saucisson en konfyt. Net die koffie skort.
Ons “chuck-chuck” die pragtige kanaal af. Die plataanbome staan erewag langs die kanaal, al die pad. Dit is oortrokke en kort-kort drup ‘n oorgewig wolk ‘n paar kringetjies op die kanaal se spieelgladde oppervlak. Net 1 sluis tot in die dorpie wat ons vandag wil bereik, Valence d’Agen. Toe ons vasmeer in die kaai, sak ‘n lekker reenbui uit. Ons ‘settle’ in. Dit beteken, ons ‘plug’ ons elektrisiteitkabel in om ons boot se battery te laai.
Kobus maak net die regte ding vir so reendag. Sop van gisteraand se ‘leftover’ ‘hoender in die pot’ En gits, dis nog lekkerder as dit so bietjie gestaan het. Ons eet ons vingers af terwyl dit buite sous. Die sop gee ons moed, en ons bewapen onsself met sambrele en reenbaadjies en vaar die dorp in die gietende reen in.
Die eerste ding wat ons teekom toe ons die dorpie instap met die kobbelsteenstraatjie is ‘n middeleeuse “lavoire’ of washuis wat so half onder ‘n leiklip afdak skuil met ‘n vlak bad waarin ‘n fontein uitborrel. Valence d’Agen het soos meeste dorpies in Europa hierdie tyd van die jaar, haar somerrokkie aangetrek. Om elke lamppaal en op elke vensterbank blom die malvas en die daisies in oodadigheid. Behalwe, vandag is Valence’d Agen se blomrokkie druipnat. Die eeu oue markplein het ‘n dak oor. En ek kan nie help om te staan en wonder in die vlae reen, of dit is omdat dit hier so baie reen nie.
Valence d’Agen is nie net nat nie, maar aan die slaap ook. Al die winkels is toe. Selfs die apteek. Hoe kan dit tog wees? Vra ons onsself. Dit is tog na 2 uur, ons weet alles is altyd toe tussen 12 en 2 op die Franse platteland, maar dis tog nou 3 uur op ‘n Maandag middag. Aaaahhhh!! Maandag! Op ‘n Maandag is alles natuurlik ook toe in Valence d’Agen.
Uiteindelik kry ons ‘n klein Tabac winkeltjie wat oop is. Ankia koop vir haar allerande snuisterye, waarmee sy baie in haar skik is. Ek waag ‘n kans en vra die vriendelike kassiere of daar dalk, net miskien, baie klein miskien ‘n supermark op Valence d’Agen is, wat sal oop wees op, wil jy nou meer, ‘n Maandag middag, dalk?
“Ah oui, Madame! “ kom die antwoord en toe ‘n hele rits aanwysings in Frans. Ons stap uit in die stortende reen en begin aanstryk na die supermark. Ek en Kobus het die Franse aanwysings verskillend geinterpreteer, wat uiteraard lei tot ‘n verskil. Ons traai my pad eerste en “voila!” dis toe die regte pad. My beurt om baie in my skik te wees!
Die supermarche is ‘n lekker groot ene en dis tog te lekker om al die dinge deur te ‘browse’. Ons koop meer as wat ons wou, natuurlik, en toe ons buite kom sous dit behoorlik. Met die swaar sakke suiker ons terug boot toe.
Ons is soppensnat toe ons by die boot uitkom. Na ons onsself redelik uitgedroog het, en getroos het met warm sjokolade en meringues, hou die reen skielik op en die son steek selfs sy kop uit. Ons besluit, ‘n gesinsfietsrit sal net die ding wees om hierdie vakansie dag mee af te sluit.
Ons ry te lekker. Verby ‘n chateau en nog aan en nog aan en net toe ons rerig lekker ver is van die boot, begin dit natuurlik lekker reen! Ons trap maar kry net nie al die druppels ge’dodge’ nie. Ankia stop en kondig baie ernstig aan:
“ Hierdie is die eerste keer wat ek in die reen fietsry in my lewe.”
En toe trap sy weer vir ‘n vale dat daai geel fietsie van haar in die “Rocket” van sy naam verander.
Ons kom nou rerig vir die tweede keer vandag soos ‘n klomp natgereende hoenders by die boot aan. Die Hollanders wat langs ons gemeer is, skud net hulle koppe vir ons terwyl hulle hoog en droog op hulle boot sit en koffie drink.
Dit sukkel om uithangplek vir al die nat klere op die boot te kry en boonop is die belofte van ‘n warm stort onvervuld. Ons begin die giere van ons huisboot Laberoudie ken. Sy maak net warm water as die enjin loop en boonop het sy ‘n piepklein geysertjie so na Jean en Ankia warm gestort het, is ek beloon met ‘n loue en Kobus met ‘n koue een.
Kobus val weg en maak vir ons ‘n Au Gratin met gister se mark se sampioene. Dis heerlik. Ankia eet sommer 3 ‘helpings’ en ons eet Jean se gunsteling nagereg. Creme Brulee in sulke pragtige glasflessies vandag gekoop by die supermarche.
Die Hollanders langs ons word alhoe luidrigter soos die aand aanstap, maar dit pla ons nie veel nie en hulle kuier nie te laat nie. Ons gaan kruip ook vroeg in, want more, as die weer dit toelaat wil ons graag so 6 myl fiets na ‘n middeleeuse dorpie, Auvillar. En as dit reen? Wel, dan ry ons suid tot ons sonskyn kry.
------------------------------
Ons “chuck-chuck” die pragtige kanaal af. Die plataanbome staan erewag langs die kanaal, al die pad. Dit is oortrokke en kort-kort drup ‘n oorgewig wolk ‘n paar kringetjies op die kanaal se spieelgladde oppervlak. Net 1 sluis tot in die dorpie wat ons vandag wil bereik, Valence d’Agen. Toe ons vasmeer in die kaai, sak ‘n lekker reenbui uit. Ons ‘settle’ in. Dit beteken, ons ‘plug’ ons elektrisiteitkabel in om ons boot se battery te laai.
Kobus maak net die regte ding vir so reendag. Sop van gisteraand se ‘leftover’ ‘hoender in die pot’ En gits, dis nog lekkerder as dit so bietjie gestaan het. Ons eet ons vingers af terwyl dit buite sous. Die sop gee ons moed, en ons bewapen onsself met sambrele en reenbaadjies en vaar die dorp in die gietende reen in.
Die eerste ding wat ons teekom toe ons die dorpie instap met die kobbelsteenstraatjie is ‘n middeleeuse “lavoire’ of washuis wat so half onder ‘n leiklip afdak skuil met ‘n vlak bad waarin ‘n fontein uitborrel. Valence d’Agen het soos meeste dorpies in Europa hierdie tyd van die jaar, haar somerrokkie aangetrek. Om elke lamppaal en op elke vensterbank blom die malvas en die daisies in oodadigheid. Behalwe, vandag is Valence’d Agen se blomrokkie druipnat. Die eeu oue markplein het ‘n dak oor. En ek kan nie help om te staan en wonder in die vlae reen, of dit is omdat dit hier so baie reen nie.
Valence d’Agen is nie net nat nie, maar aan die slaap ook. Al die winkels is toe. Selfs die apteek. Hoe kan dit tog wees? Vra ons onsself. Dit is tog na 2 uur, ons weet alles is altyd toe tussen 12 en 2 op die Franse platteland, maar dis tog nou 3 uur op ‘n Maandag middag. Aaaahhhh!! Maandag! Op ‘n Maandag is alles natuurlik ook toe in Valence d’Agen.
Uiteindelik kry ons ‘n klein Tabac winkeltjie wat oop is. Ankia koop vir haar allerande snuisterye, waarmee sy baie in haar skik is. Ek waag ‘n kans en vra die vriendelike kassiere of daar dalk, net miskien, baie klein miskien ‘n supermark op Valence d’Agen is, wat sal oop wees op, wil jy nou meer, ‘n Maandag middag, dalk?
“Ah oui, Madame! “ kom die antwoord en toe ‘n hele rits aanwysings in Frans. Ons stap uit in die stortende reen en begin aanstryk na die supermark. Ek en Kobus het die Franse aanwysings verskillend geinterpreteer, wat uiteraard lei tot ‘n verskil. Ons traai my pad eerste en “voila!” dis toe die regte pad. My beurt om baie in my skik te wees!
Die supermarche is ‘n lekker groot ene en dis tog te lekker om al die dinge deur te ‘browse’. Ons koop meer as wat ons wou, natuurlik, en toe ons buite kom sous dit behoorlik. Met die swaar sakke suiker ons terug boot toe.
Ons is soppensnat toe ons by die boot uitkom. Na ons onsself redelik uitgedroog het, en getroos het met warm sjokolade en meringues, hou die reen skielik op en die son steek selfs sy kop uit. Ons besluit, ‘n gesinsfietsrit sal net die ding wees om hierdie vakansie dag mee af te sluit.
Ons ry te lekker. Verby ‘n chateau en nog aan en nog aan en net toe ons rerig lekker ver is van die boot, begin dit natuurlik lekker reen! Ons trap maar kry net nie al die druppels ge’dodge’ nie. Ankia stop en kondig baie ernstig aan:
“ Hierdie is die eerste keer wat ek in die reen fietsry in my lewe.”
En toe trap sy weer vir ‘n vale dat daai geel fietsie van haar in die “Rocket” van sy naam verander.
Ons kom nou rerig vir die tweede keer vandag soos ‘n klomp natgereende hoenders by die boot aan. Die Hollanders wat langs ons gemeer is, skud net hulle koppe vir ons terwyl hulle hoog en droog op hulle boot sit en koffie drink.
Dit sukkel om uithangplek vir al die nat klere op die boot te kry en boonop is die belofte van ‘n warm stort onvervuld. Ons begin die giere van ons huisboot Laberoudie ken. Sy maak net warm water as die enjin loop en boonop het sy ‘n piepklein geysertjie so na Jean en Ankia warm gestort het, is ek beloon met ‘n loue en Kobus met ‘n koue een.
Kobus val weg en maak vir ons ‘n Au Gratin met gister se mark se sampioene. Dis heerlik. Ankia eet sommer 3 ‘helpings’ en ons eet Jean se gunsteling nagereg. Creme Brulee in sulke pragtige glasflessies vandag gekoop by die supermarche.
Die Hollanders langs ons word alhoe luidrigter soos die aand aanstap, maar dit pla ons nie veel nie en hulle kuier nie te laat nie. Ons gaan kruip ook vroeg in, want more, as die weer dit toelaat wil ons graag so 6 myl fiets na ‘n middeleeuse dorpie, Auvillar. En as dit reen? Wel, dan ry ons suid tot ons sonskyn kry.
------------------------------
13 Junie 2010
Ons word wakker in Agen se kaai met kerkklokke wat beier. Dis Sondag. Dis al half nege, maar dis vakansie, so ons gee nie om nie. Ons staan luilekker op en eet ‘n regte Franse ontbyt met vars baguette en hope camembert. Wie gee tog om hoe laat dit is???...behalwe die Franse, besef ons elf uur, natuurlik! Op ‘n Sondag maak alles 12 uur bot dig toe. Hulle neem die “rus” van die rusdag baie ernstig op (dis al wat hulle van die dag ernstig opneem!) soos ons goed onthou toe ons laaskeer in Frankryk myle en myle moes ry op soek na ‘n koekie seep op ‘n Sondag en dit toe by die enigste “nood”-apteek in die provinsie kon vind.
En ons moet kos he, voor ons groot reis. Groot reise sonder kos, realiseer net nooit as groot nie. Ons gryp ons sakkies en die kinders aan die hand en hol af met die straat en ontdek aan die einde daarvan, ‘n mark.
Watter wonderlike gesig groet ons nie, en hoe vriendelik word ons nie gegroet nie! “Bon jour Madame M’sieur!” Al wat ‘n boer is, is daar met sy produkte en almal wat eet in Agen is ook daar. Agen se fantastiese “groente en vrugte en vleis en brood en koek en kaas en tert en saucisson en alles wat ongelooflik heerlik is “ mark. Dit is ‘n belewenis van kleur en geur en smaak en baie vriendelike Franse. Franse wat hulle min steur aan die Europese Unie en BTW en al daai jazz. ‘n Mark is ‘n instelling, is ‘n manier van lewe in Frankryk. Alles is mooi en vars en niks is duur nie. Ek koop ‘n kg dieprooi kersies vir 2.50 Euro. En na my eerste kopie is daar geen keer aan my nie. Ek koop aarbeie, uie, brode, kase, tamaties en nog tamaties (want hierdie lyk nog lekkerder), veldslaai en knoffel. Die knoffelkopery is nogal aardig. Ek se op my beste Frans vir die knoffelboer: “Une ail sie vous plez.” En hy haal sommer ‘une’ hele bossie af. Wie’t nou al ooit in Frankryk net een bol knoffel op ‘n slag gekoop, dit sal jou nie eers een ete hou nie!
Kobus ‘stroll’ deur die mark met sy nuwe kookboek “Goosefat and Garlic”. Hy lyk soos ‘n man met ‘n plan en hy koop met ‘n rede en ‘n lys. Nie soos ek op blote sig en emosie nie.
Ankia ‘score’ ‘n pakkie kersies en ‘n stuk koek. Sy draai die Franse omies en tannies om haar pinkie met haar blou ogies en vlegseltjies. Sy is net ‘ma petite belle’ moet ons heeltyd hoor. By die Eiffeltoring kon die souveniersmous nie anders as om vir haar ‘n pienk Eiffeltoringkie te gee nie, en my ‘n kyk van ‘hoe kan jou hart so hard wees?’, toe ek weier om aan haar gesanik toe te gee. By Disneyland gee die oom vir “une Princesse” ‘n ekstra groot “Barras de Papa”. Die oom by die bootmaatskappy gee dadelik vir haar ‘n bootpuzzle, wat “mere mortals” soos ons moet koop. En vandag kry sy ‘n sakkie kersies, want ag, se die tannie, sy is darem maar so mooi. Ek sal haar definitief saamvat as ek die dag moet gaan bedel!!
Na ons, ons markskatte weggepak het in ons boot en besef het, maar ons yskas is ‘n heeltemal te klein skatkis vir al ons verruklikhede, ons beter hulle eet, fiets ons Agen in, opsoek na ‘n supermark om aan ons minder gastroniese behoeftes te voorsien soos skottelgoedseep en pleisters. Maar dis, o wee, na 12 en sonder sukses keer ek en die kinders terug. Kobus gaan ‘scout’ hoopvol verder en het meer sukses.
Ons vaar Agen uit en die pragtigste tonele skuif soos poskaarte verby die bootvensters. Ons chuck-chuck teen 8km/hr (dis die spoedperk op kanale) en die kinders baljaar buite al om die dek. Kobus gee hulle elk ‘n beurt om te bestuur. Die son lag in die hemel en toe doem die eerste sluis voor ons op. Of eerder, die sluis doem net voor my op. Die ander 3 is heel opgewonde oor die vooruitsig. Ek hou repetisie in my kop oor wat die antie van die bootmaatskappy my geleer het, van watse tou ek eerste waar moet vasmaak en terug gooi hoe. Maar toe dit by oorboordspring kom na die kant om die toue vas te maak, is al daai toue net ‘n koekerasie saam met die senuwees in my kop! Die ander 3 Van Zyle is egter heel koel komkommer en verseker my, als sal reg uitwerk. Net ek wat oorkook en rondbons op die wal!!
Gelukkig kom ‘n ander boot agter ons in die sluis in. ‘n Deense omie en tannie “met net haar bra aan” soos Jean beskryf. Maar ek gee nie om of sy ‘n bra aan het of nie. Sy is ‘n gesoute tannie as dit kom by bote deur sluise help en sy is gaaf en sy help my die toue reg vas maak – maak my nou rerig ‘touwys’. En ons kom sonder enige konsternasie deur ons eerste sluis.
By die tweede sluis is die Deense ‘bra’ tannie weer daar om te ‘supervise’ en ek kry dit al goed reg (nog nie sonder senuwees nie). En toe ry ons deur ‘n pragtige woudagtige deel en ons besluit dit word vasmeerplek vir die aand. Ons kry vasgemeer sonder enige katestrofes en gooi die loopplank aan wal. Die kinders jol te lekker langs die boot in die woud. Kobus trek sy “Goosefat and Garlic” nader en pak skatte uit die yskas. Hy beginne te kook en ek sien hier is ‘n meesterstuk aan te koke. Ek beter myself en die kinders uit die voete maak, steurasies sal dalk die smaak belemmer. Ons gaan fiets terwyl ons die heerlike geure uit die boot van ver af ruik.
Daar is ‘n fietspad al langs die kanaal. Op een plek ry ons verby ‘n kasteel op ‘n heuwel met goue koringlande al om. Voel asof ek net my oe kan knip en in die middeleeue kan intrap.
Kobus se aandete van rofweg vertaal “Hoender in die pot” is ongelooflik. Dis alweer die sousie wat die ding doen. Daar kom die eienaardigste goed saam met die hoender in die pot, maar die hoender is die sous werd!
Die son sak oor die kanaal en ons vaar droomland in, terwyl ons bootjie erens tussen hier en nerens op ‘n kanaal ons aan die slaap wieg.
------------------------------
En ons moet kos he, voor ons groot reis. Groot reise sonder kos, realiseer net nooit as groot nie. Ons gryp ons sakkies en die kinders aan die hand en hol af met die straat en ontdek aan die einde daarvan, ‘n mark.
Watter wonderlike gesig groet ons nie, en hoe vriendelik word ons nie gegroet nie! “Bon jour Madame M’sieur!” Al wat ‘n boer is, is daar met sy produkte en almal wat eet in Agen is ook daar. Agen se fantastiese “groente en vrugte en vleis en brood en koek en kaas en tert en saucisson en alles wat ongelooflik heerlik is “ mark. Dit is ‘n belewenis van kleur en geur en smaak en baie vriendelike Franse. Franse wat hulle min steur aan die Europese Unie en BTW en al daai jazz. ‘n Mark is ‘n instelling, is ‘n manier van lewe in Frankryk. Alles is mooi en vars en niks is duur nie. Ek koop ‘n kg dieprooi kersies vir 2.50 Euro. En na my eerste kopie is daar geen keer aan my nie. Ek koop aarbeie, uie, brode, kase, tamaties en nog tamaties (want hierdie lyk nog lekkerder), veldslaai en knoffel. Die knoffelkopery is nogal aardig. Ek se op my beste Frans vir die knoffelboer: “Une ail sie vous plez.” En hy haal sommer ‘une’ hele bossie af. Wie’t nou al ooit in Frankryk net een bol knoffel op ‘n slag gekoop, dit sal jou nie eers een ete hou nie!
Kobus ‘stroll’ deur die mark met sy nuwe kookboek “Goosefat and Garlic”. Hy lyk soos ‘n man met ‘n plan en hy koop met ‘n rede en ‘n lys. Nie soos ek op blote sig en emosie nie.
Ankia ‘score’ ‘n pakkie kersies en ‘n stuk koek. Sy draai die Franse omies en tannies om haar pinkie met haar blou ogies en vlegseltjies. Sy is net ‘ma petite belle’ moet ons heeltyd hoor. By die Eiffeltoring kon die souveniersmous nie anders as om vir haar ‘n pienk Eiffeltoringkie te gee nie, en my ‘n kyk van ‘hoe kan jou hart so hard wees?’, toe ek weier om aan haar gesanik toe te gee. By Disneyland gee die oom vir “une Princesse” ‘n ekstra groot “Barras de Papa”. Die oom by die bootmaatskappy gee dadelik vir haar ‘n bootpuzzle, wat “mere mortals” soos ons moet koop. En vandag kry sy ‘n sakkie kersies, want ag, se die tannie, sy is darem maar so mooi. Ek sal haar definitief saamvat as ek die dag moet gaan bedel!!
Na ons, ons markskatte weggepak het in ons boot en besef het, maar ons yskas is ‘n heeltemal te klein skatkis vir al ons verruklikhede, ons beter hulle eet, fiets ons Agen in, opsoek na ‘n supermark om aan ons minder gastroniese behoeftes te voorsien soos skottelgoedseep en pleisters. Maar dis, o wee, na 12 en sonder sukses keer ek en die kinders terug. Kobus gaan ‘scout’ hoopvol verder en het meer sukses.
Ons vaar Agen uit en die pragtigste tonele skuif soos poskaarte verby die bootvensters. Ons chuck-chuck teen 8km/hr (dis die spoedperk op kanale) en die kinders baljaar buite al om die dek. Kobus gee hulle elk ‘n beurt om te bestuur. Die son lag in die hemel en toe doem die eerste sluis voor ons op. Of eerder, die sluis doem net voor my op. Die ander 3 is heel opgewonde oor die vooruitsig. Ek hou repetisie in my kop oor wat die antie van die bootmaatskappy my geleer het, van watse tou ek eerste waar moet vasmaak en terug gooi hoe. Maar toe dit by oorboordspring kom na die kant om die toue vas te maak, is al daai toue net ‘n koekerasie saam met die senuwees in my kop! Die ander 3 Van Zyle is egter heel koel komkommer en verseker my, als sal reg uitwerk. Net ek wat oorkook en rondbons op die wal!!
Gelukkig kom ‘n ander boot agter ons in die sluis in. ‘n Deense omie en tannie “met net haar bra aan” soos Jean beskryf. Maar ek gee nie om of sy ‘n bra aan het of nie. Sy is ‘n gesoute tannie as dit kom by bote deur sluise help en sy is gaaf en sy help my die toue reg vas maak – maak my nou rerig ‘touwys’. En ons kom sonder enige konsternasie deur ons eerste sluis.
By die tweede sluis is die Deense ‘bra’ tannie weer daar om te ‘supervise’ en ek kry dit al goed reg (nog nie sonder senuwees nie). En toe ry ons deur ‘n pragtige woudagtige deel en ons besluit dit word vasmeerplek vir die aand. Ons kry vasgemeer sonder enige katestrofes en gooi die loopplank aan wal. Die kinders jol te lekker langs die boot in die woud. Kobus trek sy “Goosefat and Garlic” nader en pak skatte uit die yskas. Hy beginne te kook en ek sien hier is ‘n meesterstuk aan te koke. Ek beter myself en die kinders uit die voete maak, steurasies sal dalk die smaak belemmer. Ons gaan fiets terwyl ons die heerlike geure uit die boot van ver af ruik.
Daar is ‘n fietspad al langs die kanaal. Op een plek ry ons verby ‘n kasteel op ‘n heuwel met goue koringlande al om. Voel asof ek net my oe kan knip en in die middeleeue kan intrap.
Kobus se aandete van rofweg vertaal “Hoender in die pot” is ongelooflik. Dis alweer die sousie wat die ding doen. Daar kom die eienaardigste goed saam met die hoender in die pot, maar die hoender is die sous werd!
Die son sak oor die kanaal en ons vaar droomland in, terwyl ons bootjie erens tussen hier en nerens op ‘n kanaal ons aan die slaap wieg.
------------------------------
12 Junie 2010
Ons moet vroeg uit die kooi, altans vroeg vir vakansie. Toe die selfoon se wekker 6:00 lui, is ek min lus vir opstaan. Dis nie die Paryse reen wat lustig op die solderhotelkamer se dak dans, wat my dieper die vere laat induik nie. Dis die wete dat tussen hierdie snoesige hotelbed en my wiegende bed erens op ‘n kanaalboot in die suide van Frankryk le ‘n laaang reis, met baie swaar tasse en stelle en stelle trappe in diep Paryse moltreinstasies, sonder die genade van een roltrap of een hysbak.
Ek le in my bed en wonder, wat maak rolstoelgebonde mense? Ry seker nie op moltreine in Parys nie. Seker wat mense met 2 kinders, vier groot tasse en 4 rugsakkies moet doen – nie op moltreine in Parys ry nie! Maar die ou gedoemde gedagte van wat die taxifooi tussen hier en Montparnasse stasie is vir 4 mense met 4 swaar tasse en 4 rugsakkies, laat my kietsregop in my bed sit. En ek besluit op die moltreine sal ons ry en dan kan ons onsself liewers erens beloon met ‘n fantastiese ete (of 3!) by ‘n auberge, ekwivalent aan die taxi fooi. Ek moet bieg, ek het hierdie besluit, diep en innig berou, deur die loop van die oggend, met tasse by trappe op en af sleep, met kinders aanjaag die moltrein in, voor die deure toeslaan, met staanplek en vasklou plek probeer kry met tasse en kinders tussen honderde Parysenaars op die moltreine. Dan het ek geweet, die grootste taxifooi in die wereld sou die moeite werd wees, letterlik al die pad!!
Toe ons by Montparnasse stasie, die laaste stel trappe uitstrompel en sleep, op die vlak waar ons uiteindelik moet wees, is my hemp so papnat gesweet, en ek so “hot and bothered” dat my hemp uittrek en oor die naaste tas hang. Sonder om te blik of te bloos (was te rooi in die gesig om enige blos merkbaar op my wange te maak) staan ek skaamteloos in my frokkie op Montparnasse stasie, tot ek afgekoel het, en toe trek ek darem my reenbaadjie aan. Die hemp het ek net daar laat wapper aan die tas.
Kobus moes met die geel elektroniese (veronderstelde outomatiese) masjiene gaan stoei om ons voorafbespreekte en betaalde kaartjies uit hulle te kry. Ek besef, die kinders het in die oggend se harwar nog nie eers ‘n krummel ontbyt gehad nie en erger nog, ek het hierdie Groot Trek, onder Parys deur, sonder ‘n druppel koffie oor my lippe aangepak! Ek kry ‘n pak “Monster Munches” in die een sak, en tot Ankia se groot vreugde word dit ontbyt. Kobus het darem, na hy as oorwinnaar uit “Robot Wars” getree het, vir ons iets meer voedsaam in die vorm van broodjies en koffie (vir my!) by die stasie cafe gekry.
Skaars die laaste druppel koffie gesluk of ons moet afsit langs die honderde meters TGV af, om uiteindelik ons wa te vind en van ons pakkaas onslae te raak en dankbaar op ons stoeltjies neer te syg. Die TGV vlieg (letterlik voel soos vlieg so vinnig is dit) deur Frankryk, en voor ons oe uitvee, moet ons die laaste ‘stress’ heuwel oor op St Jean stasie in Bordeaux, met minder as 13 minute, om ons oor te stap (en te sleep) en onsself en ons pakkaas op die trein na Agen te kry. Toe ‘n paar benoude oomblikke, toe ons ontsyfering van die Franse afkondiging aan die begin van die rit, ons laat verstaan, dat hierdie tjoek nie op Agen stop nie. ‘n Vriendelike kondukteur stel ons gerus.
Agen is ‘n lieflike stadjie wat ons met sonskyn en ‘n porseleinblou hemel groet. Ons eet sommer middagete by die stasierestaurant en die gedagte van die einde van die reis, die vooruitsig van die kanaalbootreis, laat die bier sommer lekkerder proe en die son helderder lag. Die mense is baie vriendelik en praat nie een woord Engels nie. Nes dit hoort in die Franse platteland.
Die laaste trek met die tasse vanaf die stasie tot by die kaai, ‘n paar honderd meter of so, is nie swaar nie, net koddig. Ek loop heelagter in ons tou van vier en is geseend met die gesig van ons 4, op ‘n piepklein sypaadjie, waarop die tasse nie pas nie, langs ‘n besige pad. En elkeen sleep ‘n tas. Kobus 2, een voor en een agter.
Die einde van die reis is ‘n vreugde, soveel soeter omdat daardie tasse so swaar was. Ons neem intrek van ons boot. Alles is daar. Die kombuis is goed toegerus. Die vriendelike mense van die bootmaatskappy (Locoboat) wys ons als wat oop en toe maak in beter en slegter Engels. Le Capitaine Kobus kry sy eerste (en enigste) karnaalboot (soos Ankia se) les. Die inkopielys wat ek vir die mense laasweek uit SA ge-epos het, het gerealiseer in die yskas en koskas. Fantasties!
Kobus maak vir ons, ons eerste bootmaaltyd wat ons in die skemeraand op die boot se dek geniet saam met ‘n bottel sjampanje.
Toe die son sak oor die Garonne kanaal se water, sak ons dankbaar in ons kraakvars wit bedjies met genoegdoening. En ons dink terug aan ons Paryse bedjies van vanoggend, wat nou so ver is. Uit die kajuitvenster, sien ek die swaeltjies swiep oor die skemerwater. Ek dink terug, aan net ‘n paar weke gelede in Vishoek, toe ek en die kinders eendag gesien het, hoe die swaeltjies noorde toe vlieg, en geweet het dis winter in die Kaap. Nou het die swaeltjies ons hier in die somer in Agen kom inwag.
------------------------------
Ek le in my bed en wonder, wat maak rolstoelgebonde mense? Ry seker nie op moltreine in Parys nie. Seker wat mense met 2 kinders, vier groot tasse en 4 rugsakkies moet doen – nie op moltreine in Parys ry nie! Maar die ou gedoemde gedagte van wat die taxifooi tussen hier en Montparnasse stasie is vir 4 mense met 4 swaar tasse en 4 rugsakkies, laat my kietsregop in my bed sit. En ek besluit op die moltreine sal ons ry en dan kan ons onsself liewers erens beloon met ‘n fantastiese ete (of 3!) by ‘n auberge, ekwivalent aan die taxi fooi. Ek moet bieg, ek het hierdie besluit, diep en innig berou, deur die loop van die oggend, met tasse by trappe op en af sleep, met kinders aanjaag die moltrein in, voor die deure toeslaan, met staanplek en vasklou plek probeer kry met tasse en kinders tussen honderde Parysenaars op die moltreine. Dan het ek geweet, die grootste taxifooi in die wereld sou die moeite werd wees, letterlik al die pad!!
Toe ons by Montparnasse stasie, die laaste stel trappe uitstrompel en sleep, op die vlak waar ons uiteindelik moet wees, is my hemp so papnat gesweet, en ek so “hot and bothered” dat my hemp uittrek en oor die naaste tas hang. Sonder om te blik of te bloos (was te rooi in die gesig om enige blos merkbaar op my wange te maak) staan ek skaamteloos in my frokkie op Montparnasse stasie, tot ek afgekoel het, en toe trek ek darem my reenbaadjie aan. Die hemp het ek net daar laat wapper aan die tas.
Kobus moes met die geel elektroniese (veronderstelde outomatiese) masjiene gaan stoei om ons voorafbespreekte en betaalde kaartjies uit hulle te kry. Ek besef, die kinders het in die oggend se harwar nog nie eers ‘n krummel ontbyt gehad nie en erger nog, ek het hierdie Groot Trek, onder Parys deur, sonder ‘n druppel koffie oor my lippe aangepak! Ek kry ‘n pak “Monster Munches” in die een sak, en tot Ankia se groot vreugde word dit ontbyt. Kobus het darem, na hy as oorwinnaar uit “Robot Wars” getree het, vir ons iets meer voedsaam in die vorm van broodjies en koffie (vir my!) by die stasie cafe gekry.
Skaars die laaste druppel koffie gesluk of ons moet afsit langs die honderde meters TGV af, om uiteindelik ons wa te vind en van ons pakkaas onslae te raak en dankbaar op ons stoeltjies neer te syg. Die TGV vlieg (letterlik voel soos vlieg so vinnig is dit) deur Frankryk, en voor ons oe uitvee, moet ons die laaste ‘stress’ heuwel oor op St Jean stasie in Bordeaux, met minder as 13 minute, om ons oor te stap (en te sleep) en onsself en ons pakkaas op die trein na Agen te kry. Toe ‘n paar benoude oomblikke, toe ons ontsyfering van die Franse afkondiging aan die begin van die rit, ons laat verstaan, dat hierdie tjoek nie op Agen stop nie. ‘n Vriendelike kondukteur stel ons gerus.
Agen is ‘n lieflike stadjie wat ons met sonskyn en ‘n porseleinblou hemel groet. Ons eet sommer middagete by die stasierestaurant en die gedagte van die einde van die reis, die vooruitsig van die kanaalbootreis, laat die bier sommer lekkerder proe en die son helderder lag. Die mense is baie vriendelik en praat nie een woord Engels nie. Nes dit hoort in die Franse platteland.
Die laaste trek met die tasse vanaf die stasie tot by die kaai, ‘n paar honderd meter of so, is nie swaar nie, net koddig. Ek loop heelagter in ons tou van vier en is geseend met die gesig van ons 4, op ‘n piepklein sypaadjie, waarop die tasse nie pas nie, langs ‘n besige pad. En elkeen sleep ‘n tas. Kobus 2, een voor en een agter.
Die einde van die reis is ‘n vreugde, soveel soeter omdat daardie tasse so swaar was. Ons neem intrek van ons boot. Alles is daar. Die kombuis is goed toegerus. Die vriendelike mense van die bootmaatskappy (Locoboat) wys ons als wat oop en toe maak in beter en slegter Engels. Le Capitaine Kobus kry sy eerste (en enigste) karnaalboot (soos Ankia se) les. Die inkopielys wat ek vir die mense laasweek uit SA ge-epos het, het gerealiseer in die yskas en koskas. Fantasties!
Kobus maak vir ons, ons eerste bootmaaltyd wat ons in die skemeraand op die boot se dek geniet saam met ‘n bottel sjampanje.
Toe die son sak oor die Garonne kanaal se water, sak ons dankbaar in ons kraakvars wit bedjies met genoegdoening. En ons dink terug aan ons Paryse bedjies van vanoggend, wat nou so ver is. Uit die kajuitvenster, sien ek die swaeltjies swiep oor die skemerwater. Ek dink terug, aan net ‘n paar weke gelede in Vishoek, toe ek en die kinders eendag gesien het, hoe die swaeltjies noorde toe vlieg, en geweet het dis winter in die Kaap. Nou het die swaeltjies ons hier in die somer in Agen kom inwag.
------------------------------
Tuesday, July 6, 2010
Kanaalbootdae 12 Junie – 19 Junie 2010
Il’Capitaine
Ons geniet ons “booty” van die boot.
Kinders op die dek van die ‘karnaal’boot soos Ankia dit noem.
Tweede aand se vasmeerplek tussen erens en nerens
By ‘n klein dorpie, Valence d’Agen se lavoire (washuis)
Valence d’Agen se mark prinses
Auvillar se middeleeuse markplek
en die hele dorpie blom...
Hoe ry ons bootjie sit-sit so – met ‘n erewag van plantane al die pad (of eerder kanaal)
Moissac se hawe is tjok-en-blok
Maar Il’Capitaine kan bote parallel pakeer in baie klein spasies!
Die klooster by Moissac is meer as ‘n duisend jaar oud en ongelooflik mooi
Elke pilaar vertel ‘n Bybelse verhaal in klip
Op ons boot Laberoudie
Aan die einde van ons reis, ry ons oor Agen se 500 m lange kanaalburg
En in Frankryk ontdek Ankia, maar brood en konfyt is eintlik lekker, of is dit “baguette et fraise confiture”?
Subscribe to:
Posts (Atom)