11 Junie 2010
Word wakker met sonlig wat ‘n streep op die bed gooi. Dis sonskyn in Parys en alles lyk anders. Ons hou reisberaad in die hotelkamer en besluit wat om met hierdie lifelike dag te maak. Ons ‘dodge’ weer die duur hotelontbyt en besoek die boulangerie oorkant die straat. Ankia kies vlatert vir ontbyt, Jean ‘n reuse Viennoise baguette, Kobus ‘n broodjie met ‘n omelette gedoente en ek ‘n klassieke Chocolat au Pain. En met 2 koffies saam kom ons rekening op 9 Euro te staan! Baie te vrede met onsself.
Ons geniet (rerig geniet) hierdie fantastiese ontbyt in die Paryse sonskyn aan die voet van Johann Strauss se standbeeld. Vandag begin die wereldbeker in Suid-Afrika en ons voel die ‘vibe’. Heel lojaal het ons al vier ons Bafana-Bafana hemde aangetrek. Ons maak nogals ‘n ‘statement’ daar aan Johann Strauss se voete en die Parysenaars wat verby loop en ry glimlag vir ons en groet ons met uitroepe van “Afrique du Sud!”.
Ons vang die moltrein(e) na die Louvre. Jean is nou al maande besig om sy eie studie van Egipte te maak. Veral hierogliewe. Waar hy ook al ‘n hieroglief tee kom (in ‘n biblioteek boek of andersins) maak hy noukeurig aantekeninge oor die betekenis daarvan in so swart notaboekie wat hy sy “Egipte boek” noem (wat al meer male soek was!). Die Louvre het een van die grootste antieke Egiptiese versamelings ter wereld. Ek wens ek kon Jean se gesiggie, sy ogies beskrywe toe hy daardie eerste kliptablet met hierogliewe raaksien. Maar net soos ‘n foto nooit die diepte of skoonheid van ‘n uitsig 100% kan vasvang nie, kan my woorde nooit gestand doen aan die blink van sy ogies en die wawyd oop mondjie nie.
Ons sien die mees ongelooflike goed. Ongelooflik is die regte woord, want ek kan dit nie glo nie. Wat ek veral nie kan glo nie, is hoe verwaand of arrogant ons moderne samelewing kan wees nie. Om ooit te dink, ons beskawing is die beskawing van alle beskawings. Toe ek voor die hierogliewe staan, die kunswerke, die wiskundige berekeninge, die juweliersware, besef ek hoe ‘ignorant’ ek is. Ons kyk na verbysterende dinge. ‘n 3500 jaar oue mummie, nog net so netjies in sy doeke toegedraai en sy lewer- en hart- en breinpotjies mooi netjies om sy bedjie gepak! Rameses se beeld (die een van Moses faam) perfek sonder ‘n tjip, sit in sy hoek vir ons en loer. Hy lyk nog steeds suur oor al daai plae.
Ankia raak gou moeg vir al die dinge en ons verbystering. Sy wil net na wat sy besluit het Moses se mandjie is, kyk. En Moses se storie oor en oor hoor.
Dan is daar natuurlik die Louvre self. Die gebou is asemrowend mooi. Die sale met die vergulde frescoes teen die plafonne is vir ons so indrukwekkend dat ons deurstap en skoon vergeet om na die Egiptiese wonders te kyk. Naderhand is ons nekke skoon seer. Ons spandeer die grootste gedeelte van die oggend in antieke Egipte en met seer voete (en nekke) besluit ons, ons besoek aan die Louvre is amper op ‘n einde...maar nie voor ons die beroemde Mona Lisa gesien het nie.
Ons loop deur sale en sale van middeleeuse kuns. Ongelooflik. Die kuns en die sale. Die kinders is verwonderd oor die middeleeuse kuns en vet baba Jesus en mooi Maria. Toe ons by die Renaissance sale kom, is hulle baie verwonderd oordat niemand klere aan het nie en gaan steek vas voor Cleopatra se skildery van die ‘slang wat haar tietie byt”en dit onketen soveel vrae van hoekom, waar en hoe en ek is net dankbaar niemand om my verstaan Afrikaans nie.
Ons sien Titan, Van Dijck, La Croix, Raphael (dit was vir my die mooiste) en natuurlik Da Vinci se kunswerke. Die Mona Lisa is vir my ‘n teleurstelling. Daar sit sy teen die muur, klein en donker. Jy kan nie nader as 10 m gaan nie en daar is hordes mense. Dit is ‘n baie goeie skildery, maar hoekom is dit nou soveel beter as Raphael se ongelooflike meisie in rooi fluweel om die hoek? Was die Mona Lisa die eerste een van ‘n era en dis hoekom? Wel, hoe dit ook al sy, ons het die Mona Lisa in lewende lywe (ons s’n) gesien en dit was ‘n voorreg.
Ons ‘sortie’ deur die duisende mense by die glaspiramide uit. Oppad kyk ons na ‘n ongelooflike kinderwinkel en koop vir die kinders boekies oor Parys en die Louvre. Jean koop vir hom ‘n hierogliewe woordeboek (natuurlik!).
Ons kom in die helder middagson in die pragtige Rue du Rivioli agter die Louvre. Als is mooi aan die straat. Selfs die verkeersligte is gekrul en gefril. Ons eet middagete by ‘n straat cafe en drink ‘n biertjie terwyl Parys by ons verby jaag en die son rustig uit die blou hemel op ons skyn.
Ons stap deur die pragtige tuine van Jardin du Tuilleries na die Place de la Concorde. Die kinders eet roomys terwyl Kobus vir hulle die ‘horrors’ van die Rewolusie en die Guillotine vertel (ter voorbereiding van die Place de la Concorde). Ankia verwag net ons gaan nou koppe sien rol. Na ek die ‘opulence’ amper oordadigheid van die Louvre gesien het, al was dit ongelooflik mooi en om te dink dit was nie mooi genoeg nie, daarom staan Versailles daar in al sy glorie, het ek nogals simpatie met die gepeupel van meelewe se dae by die Place de la Concorde.
Die stap vanaf Place de la Concorde op met die Champs Elysees tot by die Arc de Triomphe se eerste deel is pragtig. Die eerste deel is ‘n wye boulevard met platane en parke aan beide kante. Die tweede deel is die winkel deel en dis besig en vol ryk mense. Baie ryk mense. Mens ruik amper die geld. Mense met baie vinnige en baie blink karre, glitzy straat cafes met vreesaanjaende pryse en mense wat agter groot donkerbrille skuil en sigarette suig. Net ontwerperswinkels met Marie-Antoinette pryse. Dit is iets om te ervaar maar ons ervaring word kortgeknip deur seer voete en ‘n klein dogtertjie wat moeg op die middel van die sypaadjie gaan sit, wat nie van goud is nie, maar eintlik nogals vuil.
Ons wou tot by die Arc de Triomphe gestap het, en ons sien hom aan die onderkant van die straat en besluit dis naby genoeg vir ons. En toe benodig Jean dringend ‘n toilet. Dadelik verseker hy ons. Ons vaar een van die fensie winkelsentrums in. Die vloer is vol liggies, dit lyk soos diamante.
Ons moet 2 Euro opdok vir Jean se besoek. Terwyl ons wag, verkyk ek my aan die klere in die winkels. Ek kyk veral na ‘n rokkie in ‘n kinderklere winkel. Dit is werklik pragtig, alhoewel nie die prys van 500 Euro werd nie, besluit ek. Ek dink aan Heili, wat nou onlangs vir haar modeontwerpkursus ‘n dogtertjierokkie moes ontwerp en ek dog miskien kan ek vir haar ‘n foto neem. Ek kyk rond en sien geen teken wat se geen kameras nie. Ek is seker as mens met jou oe mag kyk, mag mens seker ‘n foto neem. Ek neem ‘n foto vir Heili. Toe wil Ankia he moet ‘n foto van Flaffie neem op die diamantvloer. Ek neem Flaffie af en toe storm die vrou van die kinderklerewinkel uit en skel my uit (nogals in Ingels en nie Frans nie) en verseker my ek en Ankia gaan nou reguit tronk toe as ons nie dadelik spore maak nie. Ankia se oe rek. Ek vererg my en gee vir haar ‘n kyk en bly staan net waar ek staan. Ek staan vas, net waar ek wil en ek dog by myself “Antie, watch it! Net 2 eeue terug het mense soos jy se koppe gerol ‘n paar blokke hiervandaan.”
Ek weet nie of sy my gedagtes kan lees nie, maar sy los my uit. Jean keer gelukkig kort daarna terug van sy 2 Euro besoek. Toe is ons ook klaar met die winkels van die Champs Elysees en ons neem die Metro na La Defense. Kobus wou graag die Grande Arche sien. Dit is indrukwekkend en al kan ons nie opgaan in die gebou nie, is die uitsig van onder die Arche oor Parys belowend.. Dis half vyf en ons sit af terug hotel toe om nog die laaste stukkie van die openingswedstryd tussen Bafana-Bafana en Mexico te sien. Een elk aan die einde.
Ons gaan vier ons Paryse vakansie op ‘n eg Paryse manier. By ‘n bistro ‘n paar blokke van die hotel af. Ons bestel die plat du jour sommer vir almal van ons. ‘n Hoendergedoente met bokmelkkaas en knoffel en die wonderlikste kapokaartappels op hierdie aardbol, met so sousie. Dis daai sousie van die Franse wat altyd die ding doen. Die kinders lek omtrent hulle borde skoon. Terwyl Parys se Vrydagaand spits om ons maal en die son die reuse Chateau oor die pad se stene verglans, kom daar so saligheid oor ons, terwyl ons na die helderblou lug ons kyk en die friskoue Chardonnay teug. Dit was nou ‘n wonderlike dag in Parys. ‘n Regte Parys dag gevul met kuns, kos en mooi dinge. Nou is ons koppe vol gedagtes en ons harte vol herinneringe van ons tyd saam in Parys. More ry ons suid na Agen, na die rustigheid en kalmte van Canal Lateral de Garonne.
------------------------------
Friday, June 25, 2010
10 Junie 2010, Parys
Vanoggend besluit ons om die duur hotelontbyt te “skip” en broodjies en kaas en koffie oorkant die straat by Monoprix te koop (7 Euro vs 28 Euro). Hulle het so ewe ‘n toonbank en stoeltjies waar jy jou ‘merchandise’ kan verorber net daar in die supermark! Net toe Kobus vir die spulletjie wil betaal is sy beursie soek. Ek werk eers ‘n ‘panic attack’ deur en storm terug hotel toe (na die verstrooide professor daar gaan soek het en niks gevind het nie), slaan die kamerdeur agter my toe en maak verwoed die eerste beste rugsakkie oop om te begin soek. En daar le sy beursie vir my en kyk!! Amper soos ‘n stout kind wat weggekruip het toe hy nie moes nie.
Kobus koop vir my ekstra sterk koffie op die hoek. Die lepel staan sommer regop en ek ook na ek dit weggesluk het! Ons vat die trein(e) na Disneyland. Republique, Chatelet (crazy met duisende mense onder die grond!) en dan Marne de Vallee. Die kinders het so gou ‘metro-wise” geword. Hulle weet net om daai klein kaartjies by watter gleuf in te druk dat die deure oopspring, om aan die regterkant van die trappe te bly, om in en uit te trein te klim en te sorg dat jy wegkom uit die gemaal.
Die kinders geniet Disneyland ongelooflik. Ons ook. Ons speel heeldag saam met hulle in kammaland. Ons ry die Buzz Lightyear rit 3 maal en 2 maal die rockets. Daar is letterlik duisende mense van orals van die wereld. Mens hoor alle tale. Die toue vir elke rit is laaaaaaank. Maar daar is Fast-Pass tickets en dit help baie. Jy ‘book’ jou rit so uur of wat voor die tyd en dan ‘skip’ jy die toue. Al wat dit verg is bietjie beplanning.
Ankia koop vir haar ‘n speelgoedhondjie (soft toy) en so word Flaffie gebore. Flaffie word ‘n ‘instant’ vriendjie wat als saam met haar beleef en hulle het lang gesprekke oor alles. Flaffie moet ook geraadpleeg word watter rit volgende.
Die kinders koop vir hulleself spookasems by “Sleeping Beauty Castle”. Sulke reuse pienkes. Die Franse word vir spookasem is “Barra de Papas” en dit vertaal as “Pappa se Baard”!
Ons ry baie ritte onder andere in reusagtige teekoppies. Ons almal pas in ‘n pienk teekoppie en ons zoei te lekker rond. Daar gebeur die hele dag lank allerhande vertonings en parades die hele plek vol. Ons sien omtrent al die “karaktertjies’ soos Ankia hulle noem. Van ou Winnie tot Mickey en al die res. Jean koop vir hom ‘n horlosie en Kobus vir hom, wat ek sou beskryf as ‘n baie filosofiese T-hemp.
Teen half sewe die aand is ons go uitgejol en ons roep Disneyland vaarwel toe. Dit was ongelooflik vir die kinders. Vir my was dit ongelooflik om te sien hoe hulle hulleself in al die kamma kan inleef. Met die tik-tik van die treinwiele op die rit terug na Parys, kan ek nie help om te wonder waar ek daai ding van “kamma word rerig” verloor het nie. Wat se ding is dit “anyway” en hoekom kan net kinders dit he?
------------------------------
Kobus koop vir my ekstra sterk koffie op die hoek. Die lepel staan sommer regop en ek ook na ek dit weggesluk het! Ons vat die trein(e) na Disneyland. Republique, Chatelet (crazy met duisende mense onder die grond!) en dan Marne de Vallee. Die kinders het so gou ‘metro-wise” geword. Hulle weet net om daai klein kaartjies by watter gleuf in te druk dat die deure oopspring, om aan die regterkant van die trappe te bly, om in en uit te trein te klim en te sorg dat jy wegkom uit die gemaal.
Die kinders geniet Disneyland ongelooflik. Ons ook. Ons speel heeldag saam met hulle in kammaland. Ons ry die Buzz Lightyear rit 3 maal en 2 maal die rockets. Daar is letterlik duisende mense van orals van die wereld. Mens hoor alle tale. Die toue vir elke rit is laaaaaaank. Maar daar is Fast-Pass tickets en dit help baie. Jy ‘book’ jou rit so uur of wat voor die tyd en dan ‘skip’ jy die toue. Al wat dit verg is bietjie beplanning.
Ankia koop vir haar ‘n speelgoedhondjie (soft toy) en so word Flaffie gebore. Flaffie word ‘n ‘instant’ vriendjie wat als saam met haar beleef en hulle het lang gesprekke oor alles. Flaffie moet ook geraadpleeg word watter rit volgende.
Die kinders koop vir hulleself spookasems by “Sleeping Beauty Castle”. Sulke reuse pienkes. Die Franse word vir spookasem is “Barra de Papas” en dit vertaal as “Pappa se Baard”!
Ons ry baie ritte onder andere in reusagtige teekoppies. Ons almal pas in ‘n pienk teekoppie en ons zoei te lekker rond. Daar gebeur die hele dag lank allerhande vertonings en parades die hele plek vol. Ons sien omtrent al die “karaktertjies’ soos Ankia hulle noem. Van ou Winnie tot Mickey en al die res. Jean koop vir hom ‘n horlosie en Kobus vir hom, wat ek sou beskryf as ‘n baie filosofiese T-hemp.
Teen half sewe die aand is ons go uitgejol en ons roep Disneyland vaarwel toe. Dit was ongelooflik vir die kinders. Vir my was dit ongelooflik om te sien hoe hulle hulleself in al die kamma kan inleef. Met die tik-tik van die treinwiele op die rit terug na Parys, kan ek nie help om te wonder waar ek daai ding van “kamma word rerig” verloor het nie. Wat se ding is dit “anyway” en hoekom kan net kinders dit he?
------------------------------
7 - 8Junie 2010, Parys
Die laaste minuut pakkery is dol. Daniel vat ons lughawe toe. Daar is omtrent nie ‘n siel in die splinternuwe vertreksaal nie, want wie vlieg nou 12:00 op ‘n Maandagaand Europa toe?
Kobus kry ‘n hoekie en haal sy laptop uit en werk dat die bloubliksems om hom dans om sy laaste werk klaar te kry. Ek hou die kinders besig terwyl ons die 3 ½ ure wag vir ons vlug. Ankia hardloop op en af op die blink granietvloere. Ons drink tee en ek koop vir die kinders elkeen ‘n boek en vir myself.
Uiteindelik kan ons aanboord gaan van die KLM vliegtuig. KLM is “great” en die diens baie goed. ‘n Familie wat ons 2 maande gelede by die Franse ambassade in die wgakamer ontmoet het met die visumaansoekslag, sit net voor ons op die vliegtuig. Jean se eerste woorde toe hy himself in sy vliegtuigsitplek installeer is: “My eie TV, my EIE REMOTE!!! Hoe cool is dit???”
Na haar half twee in die oggend aandete, krul Ankia onder haar kombersie op soos ‘n slakkie onder sy dop, en slaap soos ‘n prinses tot half tien die oggend. My rustige wereldreisigertjie. Die ander wereldreisiger aan my regterkant, gaan in “overdrive” en sy neurale netwerke ‘overheat’ met al die inligting om hom. Hy slaap nie langer as 10 minute op ‘n slag nie en kyk TV en speel “games” deur die nag! Na 3 uur in die oggend, begin ek min omgee hoeveel hy gaan slaap en meer hoeveel ek gaan slaap. Ek laat hom maar begaan en al weet ek, more gaan ons ‘n moeilike “customer” he.
Amsterdam lughawe is besig, effektief en vol interessante winkels. Ons moet 2 ure wag vir ons vlug na Parys. Jean wil net sy Rande, waaraan hy maande lank al spaar, vir Euros ruil. En daarna wil hy net geld uitgee. Kobus koop vir ons heerlike Douwe Egberts koffie en ek kry nuwe parfuum. Ons vlug na Charles de Gaulle is leeg en kort. Ons kry ons tasse tjoef-tjaf en is so bly om hulle weer te sien...vir ‘n baie kort rukkie, net tot waar ons die trollie moet los. Toe moet ons self sleep. By roltrappe op en af en al ons verdere reise deur Charles de Gaulle lughawe, want ons verdwaal lierderlik. Soveel so, dat ek begin wonder of ons al ses weke hier gaan deurbring en nooit Parys gaan sien nie, nevermaaind die boottrip op die Garonne rivier!
Toe ons by die stasie ‘surface’ om die trein na Parys te kry is daar ‘n ‘bomb scare’! Die gendarmes met hulle masjiengewere sak op ons toe en ons mag nie meer die hysbak vat nie. Ons kyk na ons pakkaas en ons kyk na sy masjiengeweer, waar hy op wag staan voor die hysbak. Ons besluit maar liewers nie. Ons sal maar eerder die kans vat en dalk eerder aan tassleep sneuwel as aan veelvoudige skietwonde. Terwyl ek my tas na die volgende terminaal sleep, dink ek dalk was dit ‘n fout. Die skietdood is vinniger.
Ankia steek vas voor ‘n lang roltrap omdat ek nie haar hand vas hou nie. Maar ek het nie ‘n hand om hare mee vas te hou nie, want ek hou net tasse vas. ‘n Vriendelike Fransman kom hou Ankia se hand vas en begelei haar na onder.
Ons vra ‘n gendarme, maar waarheen nou, as die stasie ‘gesluit’ is. Hy help ons verkeerd na Terminaal 1. Ons land in ‘n oorvol trein sonder ‘n bestuurder na Terminaal 1. By Terminaal 1 is daar geen trein na Parys nie, wel baie vlugte na ander plekke as Parys! Ons ry weer in die bestuurderlose trein na Terminaal 2 en staan in die langste tou om Metro kaartjies te kry. Die gendarmes maal om ons met hulle “guns”, en ek is net so bang hulle besluit om hierdie stasie ook te sluit.
Dis al amper half 5 toe ons uiteindelik die trein na Parys toe kry. Dis ‘n rowwe trein,vol rowwe mense. Buite Parys is daar baie arm woonbuurte. ‘n Vriendelike man waarsku ons om nie ons pakkaas alleen daar in die voorkant van die wa te laat staan nie, want op die stasies, kan iemand die tasse gryp. Ek dog, dit wil ek nog sien. Die skelm sal nog so gryp om gou te gryp, dan ruk sy arm uit sy pootjie met daai gewigtige tasse. Die trein is oorvol en die mensreuk is sterk. Ons tref Gare du Nord (‘n groot stasie in Parys) in spitstyd half ses. Baie mense. Haastige mense. En ons wat nie weet waarheen nie of hoe nie met 2 moee kinders en 4 groot tasse in tou. Trappe op. Hier is nie hysbakke nie. Hier is nie eers roltrappe nie!! 3 keer help vriendelike Parysenaars my om my tasse by trappe op te kry. Al die baie mense, laat my kop uithaak en ek se vir Kobus, ek ry nie met die moltrein tot by ons hotel nie, met al hierdie mense en hierdie groot tasse nie. Kobus se, wel dan moet ons maar ‘n taxi vat. Die vrees van die taxi fooi aan die eenkant en die skares haastige Parysenaars aan die anderkant, maak die keuse bitter moeilik. Ek kies die Parysenaars en die afgrond na die moltreine toe.
Uiteindelik ‘surface’ ons in daglig by “place de la Republique”. Daar is so baie strate, en karre en mense en die mooiste geboue. Ons staan eers en vergaap onsself so bietjie en dan begin ons tasse sleep. Die Google kaart wat ek so sorgvuldig by die huis uitgeprint het, help ‘bokkerol’. Ons verdwaal. ‘n Vriendelike Franse tannie, merk dat ons soos ‘n verdwaalde spulletjie lyk en die kinders lyk moeg. Sy vra of sy ons kan help, is ons dalk verdwaal. Ons reken ons is en sy vra na watter straat ons soek. Sy wys ons daarop dat ons in die verkeerde straat is (met 3 letters en omtrent 3 blokke!).
Ons sleep die tasse (en die kinders) tot op die naaste hoek, waar ‘n pattiserie aan Jean groot genot verskaf in die vorm van die Franse doughnuts. Sulke klein, nie te soet, oliebolle. Kobus gaan op sy eie ‘scouting party’ om die hotel te vind. Ek en die nou taai kinders en die pakkaas bly op die besige hoek van ‘n Paryse straat staan, terwyl die res van Parys met hulle lewens aangaan. Koos keer terug met die blye nuus dat hy suksesvol was in sy missie. Die hotel is op die ou end nie eers 100 tree van waar ons oorspronklik ge’surface’ het nie!
Maar daardie laaste 100 tree was die moeilikste. Net toe my arms en die kinders besluit, nou nie meer ‘n tree verder nie, is die hotel voor ons.
Die hotel is oud en die kamer maar klein, maar die mense is vriendelik en die kamer silwerskoon. Ons bly in die dakkammer en kyk uit oor Parys se dakke al om ons. Na afpak en in’settle’en ‘n salige stort sit ons af na die Franse weergawe van ‘n ‘Spur’. Buffalo Grill het absoluut niks in gemeen met die Spur nie (tot ons verligting!). Die diens is goed en die kos uit die boonste rakke. Die tema is “Americiane” maar hulle sukkel. Hulle kan nie help om die burger met die lekkerste, varste, groenste boontjies en die wonderlikste mosterdagtige sousie te bedien nie. Ons eet te lekker. Ons is moeg en sat. Veral die kinders en dis vinnig droomland toe na ete.
Kobus kry ‘n hoekie en haal sy laptop uit en werk dat die bloubliksems om hom dans om sy laaste werk klaar te kry. Ek hou die kinders besig terwyl ons die 3 ½ ure wag vir ons vlug. Ankia hardloop op en af op die blink granietvloere. Ons drink tee en ek koop vir die kinders elkeen ‘n boek en vir myself.
Uiteindelik kan ons aanboord gaan van die KLM vliegtuig. KLM is “great” en die diens baie goed. ‘n Familie wat ons 2 maande gelede by die Franse ambassade in die wgakamer ontmoet het met die visumaansoekslag, sit net voor ons op die vliegtuig. Jean se eerste woorde toe hy himself in sy vliegtuigsitplek installeer is: “My eie TV, my EIE REMOTE!!! Hoe cool is dit???”
Na haar half twee in die oggend aandete, krul Ankia onder haar kombersie op soos ‘n slakkie onder sy dop, en slaap soos ‘n prinses tot half tien die oggend. My rustige wereldreisigertjie. Die ander wereldreisiger aan my regterkant, gaan in “overdrive” en sy neurale netwerke ‘overheat’ met al die inligting om hom. Hy slaap nie langer as 10 minute op ‘n slag nie en kyk TV en speel “games” deur die nag! Na 3 uur in die oggend, begin ek min omgee hoeveel hy gaan slaap en meer hoeveel ek gaan slaap. Ek laat hom maar begaan en al weet ek, more gaan ons ‘n moeilike “customer” he.
Amsterdam lughawe is besig, effektief en vol interessante winkels. Ons moet 2 ure wag vir ons vlug na Parys. Jean wil net sy Rande, waaraan hy maande lank al spaar, vir Euros ruil. En daarna wil hy net geld uitgee. Kobus koop vir ons heerlike Douwe Egberts koffie en ek kry nuwe parfuum. Ons vlug na Charles de Gaulle is leeg en kort. Ons kry ons tasse tjoef-tjaf en is so bly om hulle weer te sien...vir ‘n baie kort rukkie, net tot waar ons die trollie moet los. Toe moet ons self sleep. By roltrappe op en af en al ons verdere reise deur Charles de Gaulle lughawe, want ons verdwaal lierderlik. Soveel so, dat ek begin wonder of ons al ses weke hier gaan deurbring en nooit Parys gaan sien nie, nevermaaind die boottrip op die Garonne rivier!
Toe ons by die stasie ‘surface’ om die trein na Parys te kry is daar ‘n ‘bomb scare’! Die gendarmes met hulle masjiengewere sak op ons toe en ons mag nie meer die hysbak vat nie. Ons kyk na ons pakkaas en ons kyk na sy masjiengeweer, waar hy op wag staan voor die hysbak. Ons besluit maar liewers nie. Ons sal maar eerder die kans vat en dalk eerder aan tassleep sneuwel as aan veelvoudige skietwonde. Terwyl ek my tas na die volgende terminaal sleep, dink ek dalk was dit ‘n fout. Die skietdood is vinniger.
Ankia steek vas voor ‘n lang roltrap omdat ek nie haar hand vas hou nie. Maar ek het nie ‘n hand om hare mee vas te hou nie, want ek hou net tasse vas. ‘n Vriendelike Fransman kom hou Ankia se hand vas en begelei haar na onder.
Ons vra ‘n gendarme, maar waarheen nou, as die stasie ‘gesluit’ is. Hy help ons verkeerd na Terminaal 1. Ons land in ‘n oorvol trein sonder ‘n bestuurder na Terminaal 1. By Terminaal 1 is daar geen trein na Parys nie, wel baie vlugte na ander plekke as Parys! Ons ry weer in die bestuurderlose trein na Terminaal 2 en staan in die langste tou om Metro kaartjies te kry. Die gendarmes maal om ons met hulle “guns”, en ek is net so bang hulle besluit om hierdie stasie ook te sluit.
Dis al amper half 5 toe ons uiteindelik die trein na Parys toe kry. Dis ‘n rowwe trein,vol rowwe mense. Buite Parys is daar baie arm woonbuurte. ‘n Vriendelike man waarsku ons om nie ons pakkaas alleen daar in die voorkant van die wa te laat staan nie, want op die stasies, kan iemand die tasse gryp. Ek dog, dit wil ek nog sien. Die skelm sal nog so gryp om gou te gryp, dan ruk sy arm uit sy pootjie met daai gewigtige tasse. Die trein is oorvol en die mensreuk is sterk. Ons tref Gare du Nord (‘n groot stasie in Parys) in spitstyd half ses. Baie mense. Haastige mense. En ons wat nie weet waarheen nie of hoe nie met 2 moee kinders en 4 groot tasse in tou. Trappe op. Hier is nie hysbakke nie. Hier is nie eers roltrappe nie!! 3 keer help vriendelike Parysenaars my om my tasse by trappe op te kry. Al die baie mense, laat my kop uithaak en ek se vir Kobus, ek ry nie met die moltrein tot by ons hotel nie, met al hierdie mense en hierdie groot tasse nie. Kobus se, wel dan moet ons maar ‘n taxi vat. Die vrees van die taxi fooi aan die eenkant en die skares haastige Parysenaars aan die anderkant, maak die keuse bitter moeilik. Ek kies die Parysenaars en die afgrond na die moltreine toe.
Uiteindelik ‘surface’ ons in daglig by “place de la Republique”. Daar is so baie strate, en karre en mense en die mooiste geboue. Ons staan eers en vergaap onsself so bietjie en dan begin ons tasse sleep. Die Google kaart wat ek so sorgvuldig by die huis uitgeprint het, help ‘bokkerol’. Ons verdwaal. ‘n Vriendelike Franse tannie, merk dat ons soos ‘n verdwaalde spulletjie lyk en die kinders lyk moeg. Sy vra of sy ons kan help, is ons dalk verdwaal. Ons reken ons is en sy vra na watter straat ons soek. Sy wys ons daarop dat ons in die verkeerde straat is (met 3 letters en omtrent 3 blokke!).
Ons sleep die tasse (en die kinders) tot op die naaste hoek, waar ‘n pattiserie aan Jean groot genot verskaf in die vorm van die Franse doughnuts. Sulke klein, nie te soet, oliebolle. Kobus gaan op sy eie ‘scouting party’ om die hotel te vind. Ek en die nou taai kinders en die pakkaas bly op die besige hoek van ‘n Paryse straat staan, terwyl die res van Parys met hulle lewens aangaan. Koos keer terug met die blye nuus dat hy suksesvol was in sy missie. Die hotel is op die ou end nie eers 100 tree van waar ons oorspronklik ge’surface’ het nie!
Maar daardie laaste 100 tree was die moeilikste. Net toe my arms en die kinders besluit, nou nie meer ‘n tree verder nie, is die hotel voor ons.
Die hotel is oud en die kamer maar klein, maar die mense is vriendelik en die kamer silwerskoon. Ons bly in die dakkammer en kyk uit oor Parys se dakke al om ons. Na afpak en in’settle’en ‘n salige stort sit ons af na die Franse weergawe van ‘n ‘Spur’. Buffalo Grill het absoluut niks in gemeen met die Spur nie (tot ons verligting!). Die diens is goed en die kos uit die boonste rakke. Die tema is “Americiane” maar hulle sukkel. Hulle kan nie help om die burger met die lekkerste, varste, groenste boontjies en die wonderlikste mosterdagtige sousie te bedien nie. Ons eet te lekker. Ons is moeg en sat. Veral die kinders en dis vinnig droomland toe na ete.
9 Junie 2010, Parys
Word wakker met die Paryse stadsgeluide deur die oop venster. Karre wat ry, ‘n sirene wat loei, iemand wat iets in Frans roep, voetstappe op die kobbelsteenstraat en ek weet ek is in Parys! Te goed om waar te wees! Ek kyk by die venster uit oor al die loodgrys dakke. Hulle is nat. Dit reen in Parys.
Die “onwettige’ (vir my) hotelontbyt van ‘n croissant en baguette maak nie eers ‘n “blip” in my bloedsuiker nie, want Parys is ‘n “workout”. Stap tot by die metro, al die trappe op en af in die metrostasies en dan hol om ‘n trein betyds te vang. En toe nog die 600 ‘odd’ trappies op (en af!) van die Eiffeltoring.
Dis somer in Parys. Die bome is groen en die park aan die voet van die Eiffel toning wink ons na onder vir ‘n piekniek, met die appels wat ons vanoggend by Monoprix (die supermark oorkant die hotel) gekoop het. Monoprix was ‘n belewenis op sy eie. Net om na al die rakke kos te staar en die een ding lyk lekkerder as die ander ding en so wye keuse. Hoe kies mens? Ons het daar ook vir die kinders ‘n pakkie “Monster Munch” gekoop. Ek dink nie daar’s sulke chips in Suid Afrika nie, want dit verander die kinders in onmiddelike monsters. Chip monsters. Ankia het dit so verruklik gevind en wou net heeldag weet, nou maar wanneer gaan koop ons weer Monster Munches?
Met die daling na benede van die Eiffeltoring, begin daar ook ‘n goeie reenbui oor Parys uitsak. Die piekniek lyk nie meer soos so goeie idée nie en die park het ‘anyway’ opgehou wink. Ons trek ons reenbaadjies aan en eet ons appels op ‘n bankie op die Seine se kaai. Kobus gaan vind uit wat kos kaartjies vir ‘n bootrit op die Seine, want dit lyk nou na ‘n goeie idée om snoesig op ‘n boot te ry en vir Parys deur die reen te kyk. Die bootkaartjies is egter peperduur en die idée blaas stoom af soos ‘n warm ballon. Hulle verkoop net dag kaartjies en ons wil defnitief nie die hele dag op die boot wees nie. Ons troos onsself met koffie en wafels en pannekoek by ‘n cafe op die kaai. Ons skuil onder die cafe se afdak terwyl die reen neersif.
Toe die laaste krummel wafel opgeeet is, val die laaste reendruppel ook en ons sit af na die Metro om na die Musee de Orsay te gaan. Terwyl ons by die besig pad in ‘n plas water staan en wag, met hordes toeriste wat om ons maal en karre wat toet vra Ankia: “Wat maak ons hier?”
My antwoord: “ Ons het Parys toe gekom om al die wonderlike goed te sien wat mens hier kan sien” was nie genoegsaam nie. Maar toe ek by voeg “en om vir jou Monster Munches te koop:” was sy te vrede.
Van Gogh se skildery van die kerk by Angers het die wag in die lang tou in die reen om toegang tot die Musee de Orsay te verky, die moeite werd gemaak. Al is dit al wat ek in Parys kom sien het. Ons sien die mooiste kuns. En ons vergaap ons aan die pragtige gebou en die goue horlosie voor ons nog enige kuns raaksien. Daar is so baie om te sien, maar ons besef gou, ons moenie alles probeer sien met ‘n 6 en 9 jarige wat gister ver gevlieg het en ver gestap het nie. Al waarna hulle heeltyd wou kyk is die reusagtige skildery van Rome se dekadensie. Dit het hulle mateloos beindruk, amper soos ‘n “comic strip”, sien hulle elke keer nog ‘n stoute Romein raak wat iets vreesliks doen! Ek en Kobus besef ons besoek aan Musee de Orsay staan ongelukkig op ‘n einde toe Ankia amper net daar op ‘n trappie amper aan die slaap raak. Dit was al 4 uur in die middag en ons dog dis maar beter om die middag spits op die Metro te probeer mis en sit af met ‘n vaart na die tonnels onder Parys. Net na 5 terug by die hotel.
Ons eet ‘n versnaperinkie en ‘n fantastiese glasie Rose, vriendelik verskaf deur Monoprix oorkant die straat en die kinders kyk Franse kinder TV en eet monster munches. Ek skryf joernaal en Kobus probeer inhaal oor wat hy nou net beleef het by Musee de Orsay deur sy gidsboek oor die museum te lees.
Ons aandete is by ‘n Thai restaurant naby die hotel. Wonderlike kos. Ek eet eend en die kinders noedelsop. Kobus bestel “le Menu de Maison’ met onder andere ‘cuttle fish”. Ons wil ons doodlag vir hulle Engelse vertaling van die spyskaart (baie bedagsaam verskaf aan mense met vrot Frans soos ons). Die vertaling vir “Gallete de Poisson Fritz’ is “Fired Fish Fart”!!
------------------------------
Die “onwettige’ (vir my) hotelontbyt van ‘n croissant en baguette maak nie eers ‘n “blip” in my bloedsuiker nie, want Parys is ‘n “workout”. Stap tot by die metro, al die trappe op en af in die metrostasies en dan hol om ‘n trein betyds te vang. En toe nog die 600 ‘odd’ trappies op (en af!) van die Eiffeltoring.
Dis somer in Parys. Die bome is groen en die park aan die voet van die Eiffel toning wink ons na onder vir ‘n piekniek, met die appels wat ons vanoggend by Monoprix (die supermark oorkant die hotel) gekoop het. Monoprix was ‘n belewenis op sy eie. Net om na al die rakke kos te staar en die een ding lyk lekkerder as die ander ding en so wye keuse. Hoe kies mens? Ons het daar ook vir die kinders ‘n pakkie “Monster Munch” gekoop. Ek dink nie daar’s sulke chips in Suid Afrika nie, want dit verander die kinders in onmiddelike monsters. Chip monsters. Ankia het dit so verruklik gevind en wou net heeldag weet, nou maar wanneer gaan koop ons weer Monster Munches?
Met die daling na benede van die Eiffeltoring, begin daar ook ‘n goeie reenbui oor Parys uitsak. Die piekniek lyk nie meer soos so goeie idée nie en die park het ‘anyway’ opgehou wink. Ons trek ons reenbaadjies aan en eet ons appels op ‘n bankie op die Seine se kaai. Kobus gaan vind uit wat kos kaartjies vir ‘n bootrit op die Seine, want dit lyk nou na ‘n goeie idée om snoesig op ‘n boot te ry en vir Parys deur die reen te kyk. Die bootkaartjies is egter peperduur en die idée blaas stoom af soos ‘n warm ballon. Hulle verkoop net dag kaartjies en ons wil defnitief nie die hele dag op die boot wees nie. Ons troos onsself met koffie en wafels en pannekoek by ‘n cafe op die kaai. Ons skuil onder die cafe se afdak terwyl die reen neersif.
Toe die laaste krummel wafel opgeeet is, val die laaste reendruppel ook en ons sit af na die Metro om na die Musee de Orsay te gaan. Terwyl ons by die besig pad in ‘n plas water staan en wag, met hordes toeriste wat om ons maal en karre wat toet vra Ankia: “Wat maak ons hier?”
My antwoord: “ Ons het Parys toe gekom om al die wonderlike goed te sien wat mens hier kan sien” was nie genoegsaam nie. Maar toe ek by voeg “en om vir jou Monster Munches te koop:” was sy te vrede.
Van Gogh se skildery van die kerk by Angers het die wag in die lang tou in die reen om toegang tot die Musee de Orsay te verky, die moeite werd gemaak. Al is dit al wat ek in Parys kom sien het. Ons sien die mooiste kuns. En ons vergaap ons aan die pragtige gebou en die goue horlosie voor ons nog enige kuns raaksien. Daar is so baie om te sien, maar ons besef gou, ons moenie alles probeer sien met ‘n 6 en 9 jarige wat gister ver gevlieg het en ver gestap het nie. Al waarna hulle heeltyd wou kyk is die reusagtige skildery van Rome se dekadensie. Dit het hulle mateloos beindruk, amper soos ‘n “comic strip”, sien hulle elke keer nog ‘n stoute Romein raak wat iets vreesliks doen! Ek en Kobus besef ons besoek aan Musee de Orsay staan ongelukkig op ‘n einde toe Ankia amper net daar op ‘n trappie amper aan die slaap raak. Dit was al 4 uur in die middag en ons dog dis maar beter om die middag spits op die Metro te probeer mis en sit af met ‘n vaart na die tonnels onder Parys. Net na 5 terug by die hotel.
Ons eet ‘n versnaperinkie en ‘n fantastiese glasie Rose, vriendelik verskaf deur Monoprix oorkant die straat en die kinders kyk Franse kinder TV en eet monster munches. Ek skryf joernaal en Kobus probeer inhaal oor wat hy nou net beleef het by Musee de Orsay deur sy gidsboek oor die museum te lees.
Ons aandete is by ‘n Thai restaurant naby die hotel. Wonderlike kos. Ek eet eend en die kinders noedelsop. Kobus bestel “le Menu de Maison’ met onder andere ‘cuttle fish”. Ons wil ons doodlag vir hulle Engelse vertaling van die spyskaart (baie bedagsaam verskaf aan mense met vrot Frans soos ons). Die vertaling vir “Gallete de Poisson Fritz’ is “Fired Fish Fart”!!
------------------------------
Wednesday, June 23, 2010
Frankryk-Parys 7 – 12 Junie
Op die KLM vlug na Amsterdam/Parys. Jean se woorde:
“My eie TV, my EIE remote!! Hoe cool is dit??”
Op die Eiffel toring met Parys aan ons voete...
In die reen, op die Seine se kaai.
Wooooowwweeee...Disneyland. ‘n Hele dag lank, ry op al wat ‘n ding is wat kan ry. Hope pret!
Op ‘n pleintjie naby ons hotel eet ons Franse ontbyt in Parys se sonskyn. Ons voel die wereldbeker “vibe”
-dis die 11de Junie en die Parysenaars juig ons toe met ons Bafana hemde aan.
Flaffie, Ankia en Jean voor Egiptiese hierogliewe in die Louvre
Jean, Flaffie, Ankia en die Mona Lisa...
Alles in Parys het frille, selfs die verkeersligte!
Jardin de Tuilleries met die Louvre in die agtergrond
Wandeling langs die Champs Elysees
Onder die Grande Arche by La Defense, die moderne deel van Parys
Subscribe to:
Posts (Atom)